ناله ی عاشقان

اربعینِ کربلا، سفیر می خواهد

«شما را سوگند می‌دهم به حقّ خدا و حقّ رسول خدا(ص) و حق خویشاوندی ای که من با پیامبر شما دارم، که چون از اینجا رفتید، همگی این گفتار مرا در دیار خود به  قبایل‌تان ابلاغ کنید و آنها را دعوت کنید...»

بیش از هفتصد نفر از صحابه و تابعین در خیمه ی امام در منا جمع شده­اند و به ندای حق طلبی حسین(ع) گوش می­دهند. حسین(ع) آیاتی را که خداوند در شأن اهل بیت نازل کرده بود می­خواند و تفسیر می­کند و نیز هر چه رسول خدا(ص) دربارة پدر و برادر و مادر خود و خاندانش فرموده بود نقل می ­کند و در همه­ی آنها اصحاب پیامبر (ص) می‌گویند: آری، به خدا این سخنان را شنیده­ایم و شهادت می‌دهیم. و تابعین می‌گویند: به خدا سوگند این سخنان را کسانی از صحابه که آنها را به راستگویی و امانت می‌شناسیم برای ما نقل کرده­اند. حسین(ع) از آنها می‌خواهد که این سخنان را برای هر کس که به او و دین اش اطمینان دارند، نقل کنند، تا برای دعوت اش رسانه باشند، اما پیام منا در قربانگاه منا ماند تا قربانگاه کربلا بر پا شد.

کربلا  پر بلا می شود و حسین با لب تشنه کشته. اما خدا می­خواست زینب(س) را اسیر ببیند تا سرّ این سرهای بر نیزه رفته را بر عالمیان فاش کند تا کربلا در کربلا نماند. کربلایی که شاید پیش نمی آمد، اگر آن هفتصد نفر که در منا ندای حق طلبی حسین را شنیده بودند سفیر حسین برای قبائل خود می­شدند. اما زینب(س) «ما رأیت الا جمیلا» را چنان با صلابت گفت که اثبات کرد «ولله العزه و الرسوله و للمؤمنین». زینب(س) کاری کرد که امروز هم با گذشت قرن­های متمادی عشق به کربلا و شور کربلا در دل کسانی که معرفت به اهل بیت دارند زنده­است و شروع این عشق از اربعین است که پیش روی ماست.

اربعین یعنی شروع جاذبه مغناطیس حسینی، یعنی شروع عشق به تربت حسینی و به مرقد سید الشهدا. این همان عشقی است است که جابر بن عبدالله انصاری را از مدینه تا کربلا می کشاند تا حسین را در کربلا و در روز اربعین زیارت کند. این سفر، من الخلق الی الحقی است که سفیری من الحق الی الخلق می خواهد، رسانه می خواهد، در این سفر جز زیبایی نباید دید و زیبایی­ها را باید گغت تا اربعین در اربعین نماند و عالم حسین را بشناسد.

 که اگر عالم حسین را بشناسد...